the diary

July 12, 2011

Kagagaling ko lang sa sakit. Mild flu, though you would think, mild pa bang matatawag iyon samantalang hindi ako nakadalo sa isang subject ko? I have to stay home and rest. My head hurts so bad, my world is spinning, I have a terrible cough and I have no one beside me to attend to my needs. My roommate doesn’t seem to care. Para siyang gaga, I can imagine her saying,“hindi ko responsibility ang alagaan ka, nandito ako para mag-aral, bahala ka sa buhay mo”. At dahil doon, mas lalong sumama ang loob ko.

Nagulat na lang ako ngayong gabi, may nagmessage sa akin sa FB.

Hinayupak! Isang buong taon kong di nakita ang boypren niyang yun. Wala ding nangyari noong high school days namin, kasi isang buong taon ko siyang di pinansin noong 4^th year, galit galitan ba? Tapos noong huli kaming nag-usap, sabi niya: “wala ka na bang ibang mapeste?” nangungumusta lang naman ako, because that was during the time that I’m all alone in Baguio with no other available friends and I was looking through the past… namimiss ko lahat ng kaklase ko, tapos ganoon ang makukuha ko. Dahil sa kanya nagkaroon ako ng isang malalang judgement tungkol sa mga kaibigan ko noon. Na hindi na nila kayang balikan pa ang mga nangyari dati dahil nakafocus na sila sa hinaharap. Oo nga naman kasi, nasa present ka na, bakit ka pa babalik sa nagdaan diba? Pero nasaktan talaga ako sa sinabi niyang iyon, kaya inerase ko na siya ng tuluyan sa memorya ko. Hindi ako iyong tipo ng taong nagkikimkim ng galit sa iba. Pero kapag ako naman ang nasaktan, grabe talaga.

Imagine my surprise when I read this message of the girlfriend, ang sakit talaga. Wala akong ibang masabi sa sarili noong unang kundi aray… gusto ko na ngang sumigaw kaso gabi na noon. Wala akong ibang nagawa kundi replyan siya, at magsumbong sa mga kaibigan ko. Ang sabi ng friend kong si Diana, sabihin mo tol: “bagim lang ah, desperada, nakakinis yang mga ganyang babae akala mo mawawalan ng lalake”. Natawa tuloy ako at nawala na lahat ng insecurities ko.

But my questions are still there, ano ang ginawa ng simpleng pix na iyon para maoffend siya? Pinapalabas pa niyang mang-aagaw ako. Paano ko nasira ang relationship nila ng boyfriend niya kung nandito ako sa Baguio at nananahimik kasama ng mga pine tree? Unless, sa akin in love iyong boyfriend niya, diba?

July 14, 2011

Tinandaan ko ang petsang July 13, 2011, Wednesday. Magang maga ang mga mata dahil sa kakaiyak kagabi.

Bwisit na smiley… hindi ko nagawang mag-isip for a minute, basta nakatingin lang ako sa message na ito. And then I felt my heart beating fast and strongly inside my chest. I went out to breath in some air, and when I came back I can no longer contain all the emotion that had build up inside me. I can’t breathe… its like life is leaving me. I started to call a friend (for my roommate doesn’t care for me at all. She didn’t even give a glance when I started crying). Mariel answered the phone. And I just can’t stop crying, I can’t get my words straight. Guilty?!  First time kong masabihan ng mga ganitong salita. Wala akong kaalam alam sa mga nangyayari, pero ginaganito niya ako. I feel so helpless lalo pa at wala akong kakampi. Wala akong mahingan ng tulong na nakakaalam kung anong sinasabi ng babaeng ito. Hindi ko kaya lahat ng pressure na ipinupunta niya sa sitwasyon ko. And the revenge of my friends begun.

the diary

July 3, 2011

I went on a date with my father today. It had been so fun having to scandalize in a part of Chow King. My father and I joke about some of the simplest things in life. I remember one time, we we’re solemnly eating our meals when I told him: “Papa may girlfriend ngay ako... tatanggapin mo ba kami?”

          He looked at me with a very serious expression, smiled then said: “Hindi, itatakwil pa kita!” Aray! Buti na lang joke lang iyon, kundi patay na naman ako! Ako pa man din iyong tipo ng tao na talagang ipinaglalaban ang pagmamahal lalo na kung mas mahal ako ng mahal ko. Nabuo ako dahil hinabol ng tatay ko ang nanay ko mula Ilocos Sur  hanggang Isabela. Ipinaglaban niya ang pagmamahal niya rito. Anti ako sa divorce bill, anong konek? Classified iyan sa personal issues ng buhay ko. Kasi ganito iyan, hindi na fruitful ang relationship ng parents ko. The marriage is on the rocks, they are just staying together as friends and also for the benefit of their children. But I know that my mother is secretly hoping for a change, sabihin na lang natin na sinusuklian niya ang pagiging matiyaga ng tatay ko sa panliligaw sa kanya dati. Pwede ba iyon?

          Anyway, I cracked another joke. “Papa, may nanliligaw ngay sa akin.”

          Ang dakilang reply na nakaka-aray: “Sige nga, iharap mo sa akin! Pag meron  nga iyiincrease ko allowance mo!”

“Challenge accepted!’ at saan naman daw ako kukuha ng lalake ngayon? Dexter?! Nakakaray din ang kabadingan nong taong iyon e! ano ba itong napasok ko. Sige na nga, I’m always responsible naman with regards to my actions. Kung masama man ang idudulot no’n, ok lang. We learn from everything. But Doug said “the problem with learning from our experiences is you never graduate.” So right.

July 5, 2011

Naalala ko ang kauna unahang lalakeng aking inibig. Naalala ko din na nagawa kong kalimutan siya, dahil sa isang bagay... it was because of the words that thoroughly radiated in my whole being. Ang sabi niya: “Don’t give meaning to a little act of sweetness, for it might give you the wrong impression as well as expectation.” Ganyan na ganyan talaga ang pagkakasabi niya no’n. Ang sakit di ba? Hindi naman kasi ako umaasa na magustuhan din niya ako. Ang masama lang doon, sinira niya iyong pagmamahal na mayroon ako para sa kanya. Iyon bang tinatawag nilang first love. It never dies daw, pero mali sila... oo kinokontra ko iyon, may umaangal?! Sige lang, magpakalunod kayo sa first love never dies na iyan, tingnan lang natin... basta ako sawa na. Hindi sa pag-ibig kundi sa kanya.

Ito ngayon ang problema ko, umiral ang aking ka-hyper-an. Naka-puti kasi si P.S. ko. Lagi siyang nakaitim, kaya nakakapanibago. Hindi iyong pagiging hyper ko ang problema o iyong pagpuputi niya, pero ang pagiging obsessed ko sa kanya. Sino ba namang tao ang maiinlove sa taong nakikita mo lang na padaan daan sa harap mo? Wala! Ako lang, pero baliw nga kasi ako... pati solusyon, kabaliwan din. Nagrecruit pa ako ng mapgtitripan ko. Si Carlo, sakto kasi, matangkad, maputi, oo na sige, gwapo. Wen lattan ah, uray haan. Ito ang dialogue: “ayoko nga sa’yo! Hindi kita gusto! Maghanap ka na lang ng iba! Lubayan mo na ako!” hindi naman niya kayang sabihin, para iyon lang... nagpapraktis din akong manampal actually. Pero di, violation iyon, baka sampahan pa niya ako ng serious physical injuries. Alam kong di lang din iyon magwowork pero there’s no harm in trying di ba? Kung gusto mo siyang makalimutan, hayaan mong sarili mo’y masaktan at muling  maghilom, saka ka magmahal uli. Huwag niyo na akong gayahin, kung sino sino na lang basta gwapo.

July 6, 2011

There is something I realized, pag wala si P.S. masaya ako. Bakit? Kasi hindi ko siya iniisip. Magkakasama kami ng ilan sa mga high school friends ko ngayong araw. I’m wrong after all, tingin mo nga siguro nakalimutan ka na nila, pero pag nagsama uli kayo, mapapansin mo na lang na wala pa ring ipinagbago ang samahang nabuo ninyo dati. Ganoon pa rin sa hapag, nandoon pa rin ang biruan, asaran, kulitan, at tawanan na walang hanggan. Magakakaiba man kayo ng kinahinatnan at kinahihiligan, ano ngayon? Our differences make us truly unique. We fit in the puzzle of life. Ang sarap tingnan ng itinuring kong baby brother. Hindi man siya nakapagpagupit ng ilang taon, na kahit pwede nang ituck ang buhok niya sa likod ng kanyang tenga, gano’n pa rin ang lapad ng noo niya.

“kung makakaasar naman tong mga to!” si Pharancis.

“hindi iyon ganoon! Pero hindi ka na talaga tumangkad ano? Ang liit mo talaga.”

“wala sa liit iyan, nasa laki.” Si Phrancis.

“tama!” si Keipi.

“cute naman si Keipi e” sabi ko. Keipi is baby bro by the way.

“maliit din naman iyong lalake ni ezel ah”

“maputi naman” si ezel

“may lalake ka na pala tapos nagpapahanap ka pa!”

“oy! Itake out mo na iyang tira tol, pangdinner pa iyan” sabi ni Keipi. “isang daan na iyan sa Mcdo ano. May styro naman yata.”

“doggie bag” napatawa ako. Alam niyo ba kung ano iyon? Supot lang iyon, pero sa kaartehan nila, iyon ang itinawag.

“pagkain ng tao para na ring pagkain ng aso” dugtong ni Keipi. Ang baliw nila, swear! May pinagmanahan ako... o sige na, balik na kayo sa ginagawa niyo, ipagpapatuloy ko pa iyong korning script para sa role play namin bukas.

the diary

July 1, 2011

Ngayong araw na ito ipinangako ko na hinding hindi na ako maaasar kay PS. Kawawa naman kasi siya, naiinis na lang ako, hindi naman niya ako kilala. Isa pa, ano ba kasi ang dahilan ko para maasar sa kanya, insecured lang naman ako na ang dami dami niyang nilalapitan. SELOS?! Hindi ah... sinong may sabi...

Pero alam niyo, mula noong panindigan ko iyon kaninang umaga, nanghina ako... ewan ko, i feel lifeless. Wala akong ganang magsulat ng kwento, nag-imbento pa ako ng dahilan kung bakit hindi ko iyon natatapos. E kasi nga, on and off ang inspirasyon. Mamaya nandiyan lang, pag wala na siya, ok wala ka na namang gana. Love ba iyon? Parang adik lang ah... pag wala, parang wala ka ring gana.

Kailangan ko ng bagong inspiration! Nandiyan si Manuel, pero hindi naman iyon nakakasabay sa mga katripan ko. Siya na yata ang pinakaboring na taong nakilala ko ngayong college. Sus maryosep! Binatukan ko na nga, hindi pa rin nagalit. Maganda sana pag naasar siya sa akin para makagawa naman kami ng sarili naming eksena. Isinalba ni Wijay ang bored na bored kong diwa.

“Hello.” Nakareceive ako ng text mula sa kanya.

“o, nkaalala ka?” i replied. Panahon ka na ito para gumanti!

“hello lang met.” Nagulat ako, nag iilokano siya.

“kasjay? Di Hi met!”

“Ok”

“bahala ka dta biag mon wen?”

“K.”

“naintindihan mo?”

“wen ah!’

“hindi yata kita kilala.” Kasi ang wijay na kilala ko, hindi talaga marunogn mag ilokano.

“ha?”

“kasi ang alam ko hindi ka marunong mag ilokano, o baka naman may translator ka diyan?”
            “Nsa bhay na ko.” Akala ko namn pra sa girlfriend nya iyon, na nawrong sent lang siya sa akin, kaya nagtaray ako.

“Ano ngaun kung nsa bhay k n? care q ba?”

“Wla ko kxma, o translator.duh” BAKLAIN!

“sige nga, kng marunong ka tlaga itranslate mo nga ito sa ilokano: “nag effort pa man din akong pagtaguan siya, hindi lang din namn pla niya aq kilala”.”

“Kathleen Ordinario?” awts. Alam niya talaga.

“hnd.” I tried denying.

“Ok.my mstake.wew”

“cno k b tlga 2L?”

“C pogi.”

“cge, pg cnabi mo kng anong pngalan mo, sasabihin ko ang akn.”

“Ssbhn mu uto2 ako.” Ahahahaa... nakakatuwa talaga siya naks!

“Wi Jay Diwa!”

“Oh,klala mu naman pla q”

“kinonfrim k lng namn. Kng cnnabi mo n sna kng anong name mo knina, di sna alm mo na rin pngalan ko.”

“K.”

“Kathleen may ordinario aq, hindi kathleen ordinario lang. nyt nyt.”

“Taksyapo na.yamurin.haha”

“loko ka ano un?”

“awan met.hehe”

“seryoso? Wla lng un?”

“D naman.haha...bkt q ssbhn.haha”

“ang srap mo tlgang cpain khit kelan.”

“ok.”

“bhala k s buhay mo.”

“k.”

I am so depressed right now. Akala ko mananalo na ako. Basag na basag na naman ako sa kanya. Sus! Kelan ko kaya matatalo ang taong ito? Asar! But maybe, life isn’t all about competition... siguro kwan lang... pagmamahal at pang unawa.

Gutom ako actually. Gusto ko tuloy kumain ng dila ng baboy, kare kare at atay ng manok. Pilipina ako day! Part na ng kultura ko ang kumain. Kapag ipinanganak, kain, pag birthday, kain, ikakasal ka, kain na naman! Pag depressed, natural kain, pag masaya kain  pa rin. Hanggang sa pagkamatay, kain! Sige lang, kain lang ng kain.

Pero ito lang ha... eat healthy, live well. Shocks... huwag niyo akong gayahin na puro noodles ang alam kainin. OK na? geh, magpaplano pa ako para sa gagawin kong paghihiganti.